«Евангелле ад Мамы» читать онлайн

«…зямля наша дасць плод свой…»

Мне цяжка ўявiць сабе Рыгора Барадулiна, выштукаванага ў стылi моднай прэстыжнасцi ад madame А. цi ад мiстэра Юдашкiна, як бы таго нi вымагалi правiлы добрага тону новага, рыначнага, часу, якi спараджае i новую элiту, у якой каму б яшчэ быць, як не паэту яркаму i самабытнаму, творча стабiльнаму, палiтычна акрэсленаму. Яно i апраўда, Барадулiн — паэт элiтарны, але не ў салонным значэннi гэтага слова. Бо хадзiў i ходзiць някiдка, насiў i носiць носкае, практычнае i цёплае, як сярэднестатыстычны беларус.

А пiша?.. У век перапёлчыных енкаў, калi ўсе пiшуць эпахальна, «лепш» за Багдановiча i Купалу, Барадулiн пiша горш за памянёных, якiя былi першыя, а першыя — навечна першыя i палепшыць iх немагчыма…

Пiша шарыкамi, пёрамi, алоўкамi — чым папала; у нататнiках, на паперках, у сшытках, на аркушах — на чым папала. Але апошнi чыставы варыянт — у нататнiчку, чорнай «паркераўскай» ручкай з залатым пяром, даўнiм-даўнiм даччыным дарункам, i дае ў рукi гэты дарунак толькi сваёй любенькай унучцы Дамiнiцы i тое толькi дзеля чыста творчых мэтаў — Дамiнiка iлюсрруе дзeдавыя вершы ў тым чыставым нататнiку: у свае 5 гадоў яна ўжо намалявала партрэты дзеда Рыгора, дзеда Васiля Быкава i ката Мiрона, i несумнена лепш, чым гэта мог бы зрабiць сам Пiкаса. Што тут скажаш — яблычка ад яблынi… А толькi таго i скажу, што называю гэта шчасцем… Грэх было б назаляцца са сваiм пяром i лезцi ў чалавечае шчасце.

Пяцiтомнiк — гэта ўжо салiдна. I зноў жа не магу сабе ўявiць Барадулiна пяцiтомнага, упакаванага, у строгай акадэмiчнай вокладцы, «пад крышкай», як кажуць палiграфiсты, бо тамы — гэта ўжо грунтоўна, навечна, як у дамавiне. I тым не меней вось ён, першы том, будуць i астатнiя; вось ён, Барадулiн, закансерваваны, забальзамаваны, намашчаны, панумараваны, у строга адмераных порцыях выдавецкiх аркушаў дзеля авантажнасцi, каб фактура глядзелася гарманiчна па таўшчынi. Дзеля гэтага лепшае выбiраецца, горшае iдзе ў высеўкi… А што ў паэта лепшае, што горшае? Што ўдалося Дамiнiцы болей? — цi дзедаў партрэт, цi ката Мiрона? Абодва ж партрэты ў адным нататнiку, абодва ўзважаны на шалях шчаслiвага натхнення, — i не мне вызначаць iх важнасць i мастацкую каштоўнасць. Бо ўсё тут з Евангелля ад Мамы…

Так i Барадулiн для мяне — што той нататнiк; прасеяная гармонiя — абсурдная. Гармонiя ж нататнiка склалася з пропадзi кнiг, кнiжак, кнiжачак, цвёрдых i мяккiх, строгiх i iлюстраваных, чорна-белых i шматфарбных; з часопiсных i газетных публiкацый; з паэтавага чытання па радыё i тэлебачаннi, у тэатральных i клубных залах, на сяброўскiх вечарынах i на мiтынгах Беларускага народнага фронту… Бо ўсё гэта з Евангелля ад Мамы, дзе ўсё святое…

Усё гэта жыве дзесяцiгоддзi, дзень у дзень, год у год i складае гармонiю, якую я называю сабе — Барадулiн; i ў любым вэрхале i хаосе даўгачасся Рыгораў голас гучыць чыста, свежа, адметна, i ён ёсць поўны дысананс у хоры «лепшых», «песняроў беларускага народа», «народных кумiраў», «братоў славян», «братоў старэйшых», «братоў большых» i ўсякай iншай шалабродзi. Бо голас гэты з Евангелля ад Мамы…